Wojtek nie jest dość dobry... Kasia jest za dobra...

Woj­tek i Ka­sia cho­dzą do jed­nej kla­sy, bo uro­dzi­li się w tym sa­mym ro­ku. To je­dy­ne kry­te­rium łą­cze­nia dzie­ci w kla­sy przy­ję­te w na­szym sys­te­mie oświa­to­wym, nie­li­czą­ce się z in­dy­wi­du­la­nym roz­wo­jem czło­wie­ka, je­go za­in­te­re­so­wa­nia­mi i po­trze­ba­mi. Ma­my uczyć prze­cięt­ne­go je­de­na­sto­lat­ka, cho­ciaż wszy­scy wie­my, że ta­ki nie ist­nie­je, eg­ze­kwo­wać tę sa­mą wie­dzę i iden­tycz­ne umie­jęt­no­ści oraz oce­niać we­dług tych sa­mych kry­te­riów.

Woj­tek jest „sła­by­m” uczniem, na­uka przy­cho­dzi mu wol­no i wy­ma­ga ogro­mu pra­cy. Nie pod­da­je się – po­ci się nad każ­dym trud­nym do za­pi­sa­nia wy­ra­zem, z mo­zo­łem roz­wią­zu­je każ­de ma­te­ma­tycz­ne za­da­nie. Mę­czy na­uczy­cie­li py­ta­nia­mi o pod­sta­wy i upew­nia­niem się, czy ro­bi do­brze. W do­mu sie­dzi nad lek­cja­mi z ma­mą, bo sam by się po­gu­bił. Zaw­sze przy­go­to­wa­ny, odro­biony, wy­uczo­ny, ro­bi nie­sa­mo­wi­te jak na je­go moż­li­wo­ści po­stę­py. Ale zgod­nie z ta­be­la­mi wszyst­ko to ta­kie nie­do­sko­na­łe, ta­kie nie­wy­star­cza­ją­ce. Woj­tek mie­ści się w dol­nej nor­mie – do­pusz­cza­ją­cy. Ale tak cięż­ko pra­co­wał, jest ta­ki so­lid­ny. Czy to spra­wie­dli­we?  

Ka­sia jest by­stra, in­te­li­gent­na, bły­sko­tli­wa. Czy­tać na­uczy­ła się sa­ma w wie­ku 4 lat, wie­dzą przy­rod­ni­czą wpro­wa­dza na­uczy­cie­li w kon­ster­na­cję, dys­ku­tu­je o naj­now­szych od­kry­ciach z dzie­dzi­ny fi­zy­ki, zna na wy­ryw­ki świa­to­we sto­li­ce, ko­ja­rzy je na ma­pie i po­tra­fi do­pa­so­wać fla­gi do każ­de­go pań­stwa – to jej po­pi­so­wy nu­mer od cza­su przed­szkol­nych star­sza­ków. Bez żad­ne­go wkła­du pra­cy (ani na­uczy­cie­la, ani swo­je­go) ma na świa­dec­twie z gó­ry na dół sa­me szóst­ki. Na lek­cjach, że­by się nie za­nu­dzić, czy­ta so­bie książ­kę – nie prze­szka­dza, jest „grzecz­na”. Za co do­sta­je szóst­ki? Za to, że uro­dzi­ła się zdol­na? Prze­cież nie pra­cu­je, wie to, co „sa­mo wpa­dło jej do gło­wy”. Czy to spra­wie­dli­we?

My­ślę o przy­szło­ści tych dzie­ci. Ka­sia jest prze­ko­na­na, że za­wsze wszyst­ko osią­gnie bez wy­sił­ku. Nie umie się uczyć, bo ni­gdy te­go nie ro­bi­ła. Co bę­dzie, kie­dy po­ja­wią się tre­ści dla niej nie­in­te­re­su­ją­ce, pierw­sze nie­po­wo­dze­nia? Co wy­ro­śnie z Wojt­ka, któ­ry już te­raz, na star­cie, jest prze­ko­na­ny, że bez wzglę­du na to, jak wie­le wy­sił­ku wło­ży, nie otrzy­ma żad­nej na­gro­dy? 

Za co oce­nia­my na­szych uczniów? Co spraw­dza­my? Cze­go do­wia­du­je­my się na eg­za­mi­nach, o czym in­for­mu­je nas ma­tu­ra? Czy gdzie in­dziej jest ina­czej? Dy­sku­sja otwar­ta – za­pra­sza­my.